Ekonomia Współdzielenia definiowana jest jako model wymiany usług pomiędzy jednostkami koordynowany on-line. Jej początki związane są z ideą dzielenia się zbędnymi zasobami w efekcie czego osiągane są cele związane ze zrównoważonym rozwojem obejmujące zmniejszenie emisji zanieczyszczeń, łatwiejszy dostęp do rzadkich zasobów oraz intensyfikację międzyludzkich interakcji w społeczeństwie. Pomimo, że np. autostop czy wynajmowanie pokoi turystom było powszechne zwłaszcza w miejscowościach wypoczynkowych, to zastosowanie internetu jako platformy łączącej strony transakcji zupełnie zmieniło jej skalę. Na rynku powstały liczne platformy ekonomii współdzielenia, które ograniczając koszty transakcyjne oraz asymetrię informacji doprowadziły do wzrostu popularności tego modelu wymiany.

Stopniowo, zwłaszcza na rynku turystycznym ekonomia współdzielenia zaczęła być utożsamiana z markami największych platform takich jak Airbnb, Uber czy BlaBlaCar. Sukces oraz dynamiczny rozwój rynku (zwłaszcza usług hotelarskich) doprowadziły jednak do negatywnych skutków odczuwalnych przez lokalne społeczności takich jak: gentryfikacja centrów dużych miast, niekontrolowany wzrost bazy noclegowej, brak odpowiedniej infrastruktury dla zwiększonego ruchu turystycznego, budowa tzw. apartamentowców w celu omijania regulacji związanych z budową obiektów noclegowych, koszty społeczne dla stałych mieszkańców oraz wzrost cen usług najmu długoterminowego.

W tym kontekście w ramach panelu zastawiano się nad zastosowaniem modelu w kontekście turystyki społecznej, którą dla potrzeb panelu zdefiniowano jako turystykę dzieci i młodzieży, rodzin z dysfunkcjami, osób starszych oraz niepełnosprawnych.

W przypadku turystyki dzieci i młodzieży model turystyki ekonomii współdzielenia nie ma zastosowania ze względu na jego naturę opierającą się na wymianie między jednostkami nie będącymi profesjonalistami. Rodziny często wybierają zakwaterowanie w apartamentach ze względu na niższe ceny oraz dostępność kuchni oraz innych udogodnień. Dotyczy to jednak wynajmu całych apartamentów a nie pojedynczych pokoi, które najczęściej są wynajmowanie jedynie osobom dorosłym. Również dla osób niepełnosprawnych rynek ekonomii współdzielenia jest w dużej mierze niedostępny. Z jednej strony cechą tego rynku jest nieprzewidywalność oraz znacznie niższy poziom standardu od tradycyjnego rynku usług hotelarskich a z drugiej osoby niepełnosprawne spotykają się z uprzedzeniami oraz brakiem wiedzy w zakresie ich obsługi. Podobnie jak w przypadku osób niepełnosprawnych również w przypadku seniorów trudno sobie wyobrazić wykorzystanie modelu ekonomii współdzielenia w podróżach turystycznych. Osoby starsze mają przeciętnie niższy poziom wiedzy w zakresie technologii cyfrowych, mniejsza otwartość na innowacje oraz niższy poziom znajomości języków obcych. Cechy tego segmentu rynku predestynują go zdecydowanie jako gości tradycyjnych obiektów noclegowych.

Ogółem rozwój ekonomii współdzielenia może mieć jednak pozytywny wpływ na turystykę społeczną. Po pierwsze sam jej rozwój w obszarze rynku usług turystycznych często prowadzi do zwiększenia podaży, która skutkuje niższym poziomem cen oraz większą dostępnością usług dla wszystkich turystów. Ponadto na rynku funkcjonuje wiele platform oferujących darmowe usługi (np. CouchSurfing), które mogą być wykorzystane zwłaszcza przez młodzież w trakcie indywidualnych wyjazdów. Trzecim obszarem w którym można sobie wyobrazić rozwój ekonomii współdzielenia byłoby powstanie platform dedykowanych tym grupom (przykładem jest platforma Misterb&b -odpowiednik Airbnb kierowana do społeczności LGBT+). Rozwój tego typu platform zwłaszcza dla osób niepełnosprawnych może ułatwić im turystykę oraz poznawanie innych członków społeczności.