Kongres Turystyki Społecznej, który miał miejsce w Jeleniej Górze w dniach 13 i 14 października 2021 r. był niewątpliwie znaczącym wydarzeniem dla polskiej turystyki. Na Kongresie dyskutowano nad problemami istotnymi zarówno dla uczestników (beneficjentów)  turystyki społecznej jak i dla organizatorów działań wpisujących w tworzenie ofert dla różnych grup społecznych, których aktywność turystyczna  wymaga wsparcia.

Ponieważ program Kongresy obejmował w zasadzie cały zakres problematyki turystyki społecznej, dotyczący różnych form aktywności turystycznej w różnorodnych grupach społecznych, siła rzeczy większość problemów została tylko zasygnalizowana, a większość ekspertów występujących w panelach wskazywała na potrzebę organizacji osobnych spotkań w każdym ze sygnalizowanym na Kongresie temacie.

Prezentowane na Kongresie referaty dotyczyły różnych aspektów turystyki społecznej, niezwykle istotne było uporządkowanie jej definicji w otwierającym Kongres referacie prof. Armina Mikosa v. Rohrscheidta, wskazanie na początki turystyki społecznej i jej szerokie konteksty wykraczające poza turystykę socjalna, przeznaczoną dla mniej zamożnej części społeczeństwa, czy też turystyką osób o różnorodnej niepełnej sprawności.

W trakcie dyskusji wskazano m.in. na dodatkowe obszary jej uprawiania (turystyka szkolna, turystyka dzieci i młodzieży, turystyka rodzinna, realizowana w wydzielonych grupach społecznych np. w środowiskach wojskowych). W zasadzie mało miejsca poświęcono turystyce w środowisku akademickim, która ma za sobą wiele dokonań zapisanych w minionych latach, a obecnie obserwujemy jej regres wywołany  zmianami pokoleniowymi. Uważam, że turystyce akademickiej na pewno warto poświęcić osobne spotkanie.  Taką sesję może zorganizować AWF w Krakowie wspólnie z Centralnym Ośrodkiem Turystyki Górskie, wiele znanych osób w turystyc e wywodzi się ze studenckiego ruchu turystycznego.

Turystyka akademicka była kuźnią kadr społecznych obsługujących nie tylko studentów. Problematyce kadr jako niezbędnego zasobu dla turystyki społecznej poświęcono kilka paneli. Mnogość form turystyki społecznej wymaga angażowania do ich obsługi wyspecjalizowanych przewodników, pilotów, animatorów i instruktorów. W czasie dyskusji wskazano na negatywne skutki deregulacji wielu z tych zawodów jak i potrzebę dokumentowania posiadanych kwalifikacji certyfikatami opartymi na Sektorowej Ramie Kwalifikacji dla Turystyki, wprowadzonymi do Zintegrowanego Systemu Kwalifikacji. PTTK proceduje wprowadzenie do ZSK kwalifikacji przewodnika turystycznego na dany obszar oraz przewodników dla różnych form turystyki aktywnej. Uznanie jednak tych kwalifikacji przez organizatorów turystyki wymaga odpowiedniej promocji tych uprawnień. Kształcenie kadr dla turystyki społecznej powinno  odbywać się dwutorowo – w ramach formalnej edukacji w szkołach wyższych i średnim szkolnictwie zawodowym (kadry organizujące turystykę społeczną) i w ramach edukacji nieformalnej (kadry przewodnickie, instruktorskie, animatorów i pilotów).